Στη συζήτηση μετείχαν ο κ. Γιάννης Κυριόπουλος, Ομότιμος Καθηγητής Οικονομικών της Υγείας, ο κ. Γιώργος Σιακαντάρης, Διδάκτωρ Κοινωνιολογίας, Συγγραφέας, ο κ. Κώστας Μποτόπουλος, Συνταγματολόγος, Δικηγόρος, η κ. Φερενίκη Παναγοπούλου, Επίκουρη Καθηγήτρια Παντείου Πανεπιστημίου, ο κ. Θοδωρής Γεωργακόπουλος, Διευθυντής περιεχομένου ΔιαΝΕΟσις και ο κ. Ξενοφών Κοντιάδης, Καθηγητής Παντείου, Πρόεδρος Ιδρύματος Τσάτσου.
Ο Γιάννης Κυριόπουλος, στην εισήγησή του με τίτλο «Υγεία και Οικονομία στη μετά Covid-19 εποχή» ανέφερε ότι η στρατηγική είναι η βραχυπρόθεσμη αντιστάθμιση μεταξύ της ισοπέδωσης της καμπύλης επιδημίας και του μεγέθους της ύφεσης. Η επιβράδυνση της φάσης της αιχμής των λοιμώξεων με την επιπέδωση της επιδημικής καμπύλης είναι πιθανό να παρατείνει το χρόνο που η οικονομία δεν λειτουργεί πλήρως. Η οικονομία είναι μια σύνθετη και περίπλοκη κατάσταση, που συντίθεται από διασυνδεδεμένους παράγοντες όπως είναι οι προμηθευτές, οι καταναλωτές, οι επιχειρήσεις, οι εργαζόμενοι, και οι τράπεζες. Στο πλαίσιο αυτό, η κοινωνική αποστασιοποίηση έχει θετικές εξωτερικότητες στην υγεία, ενώ για την οικονομία, η απομόνωση παράγει αρνητικά εξωτερικά χαρακτηριστικά.
Ο Γιώργος Σιακαντάρης στην εισήγησή του με τίτλο «Ο πλουραλιστικός μονοκομματισμός της εκτελεστικής εξουσίας» ανέφερε, μεταξύ άλλων, ότι με την παγκοσμιοποίηση αν και μειώθηκε η ισχύς των εθνικών κρατών, ενισχύθηκε εντός αυτών των κρατών η εκτελεστική εξουσία (και ο δικαστικός ακτιβισμός) σε βάρος των νομοθετικών σωμάτων. Αυτή η ισχυροποίηση έκανε δυνατή την άνοδο ηγετών όπως οι Τραμπ, Τζόνσον, Κατσίνσκι και Όρμπαν. Πολιτικοί τύποι που ποτέ δεν θα μπορούσε να φανταστεί κανείς στο παρελθόν ότι θα ανέλθουν στην εξουσία. Ο μεγάλος κίνδυνος είναι αυτή η προϋπάρχουσα δυναμική να ενταθεί με την πανδημία και αν και δεν απειλείται ο πλουραλισμός να επικρατήσει μια ιδιόμορφη συγκέντρωση των εξουσιών με τη μορφή ενός πλουραλιστικού μονοκομματισμού της εκτελεστικής εξουσίας.
Ο Κώστας Μποτόπουλος στην εισήγησή του με τίτλο «Η Ευρωπαϊκή Ένωση απέναντι στην πανδημία» εστίασε κατά κύριο λόγο στο γεγονός ότι η πανδημία έθεσε σε δοκιμασία, ανάμεσα στα άλλα, και τις αντοχές της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ανέλυσε την πορεία, και τη μορφή που τελικά πήρε, η έννοια της “αλληλεγγύης”, καθώς και τα επιμέρους μέτρα, ή και “πακέτα”, που προτάθηκαν, συζητήθηκαν και πιθανώς να υλοποιηθούν. Εξετάστηκε επίσης κατά πόσον όλες αυτές οι εξελίξεις είναι πιθανό να επιταχύνουν, και προς ποια κατεύθυνση, ευρύτερες αλλαγές στη λειτουργία, ακόμα και στη λογική, της Ένωσης.
Η Φερενίκη Παναγοπούλου στην τοποθέτησή της για την «Πανδημία και προστασία προσωπικών δεδομένων» ανέφερε ότι η δικαιοπολιτική διάσταση της πανδημίας αναδύεται μαζί με μια σειρά από κρίσιμα διλήμματα. Στο πλαίσιο αυτό αναφέρθηκε στην σύγκρουση ανάμεσα στο δικαίωμα προστασίας δεδομένων και το δημόσιο συμφέρον προστασίας της δημόσιας υγείας. Το εύλογο ερώτημα είναι αν θα παραχωρήσουμε ένα μέρος της ιδιωτικότητάς μας χάριν της δημόσιας υγείας; Ιδιαίτερης σημασίας επί τούτου είναι η συζήτηση αναφορικά με την ψηφιακή ιχνηλάτηση, το υγειονομικό διαβατήριο, αλλά και τις κάμερες στα σχολεία. Τέλος, άξια προβληματισμού είναι η πρόσβαση στην πληροφορία, καθώς η πανδημία μετατράπηκε σε «πληροφοριοδημία».
Ο Θοδωρής Γεωργακόπουλος αναφέρθηκε συνοπτικά, στην τηλεργασία και τη χρήση τεχνολογικών εργαλείων, στο contact tracing, στις τεχνολογίες παρακολούθησης και στις ψηφιακές υπηρεσίες του κράτους, και υπογράμμισε ότι στην Ελλάδα είδαμε μια γρήγορη προσαρμογή με γρήγορες και αληθινά χρήσιμες λύσεις.
Ο Ξενοφών Κοντιάδης στην εισήγησή του με τίτλο «Κίνδυνοι για την ιδιωτικότητα και τις εργασιακές σχέσεις» εστίασε στο γεγονός ότι η πανδημία προκάλεσε τη συγκρότηση ενός νέου πεδίου επιχειρηματικής δραστηριότητας με αντικείμενο την επιτήρηση όσων έχουν νοσήσει. Η μετάβαση από την επιτήρηση με τους όρους της παραδοσιακής ηλεκτρονικής παρακολούθησης, που αποσκοπεί, τύποις τουλάχιστον, στην καταπολέμηση της εγκληματικότητας, σε μια νέα εποχή όπου η βιομετρική παρακολούθηση θα επιτρέπει τελικά την ανίχνευση των ψυχολογικών αντιδράσεων και του «ενδιάθετου φρονήματος» όλων των πολιτών εν ονόματι της δημόσιας υγείας, θα συνιστούσε μια κοσμοϊστορική μεταβολή.
