Συγγραφέας: Josh Blackman
Καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου, South Texas College of Law Houston
Επιλογή – μετάφραση:
Αλκμήνη Φωτιάδου (Διδάκτωρ Συνταγματικού Δικαίου, Δικηγόρος)
Η απόφαση Roman Catholic Diocese: Το τέλος του δικαστικού υπέρ-προηγούμενου της απόφασης South Bay
Μέσα σε διάστημα 6 μηνών υπήρξαν 114 αναφορές στη συγκλίνουσα γνώμη του Προέδρου Roberts στην απόφαση South Bay. Η 115η την καταβύθισε.
Λίγο μετά τα μεσάνυχτα της ημέρας των Ευχαριστιών, το Ανώτατο Δικαστήριο εξέδωσε την απόφαση στην υπόθεση Roman Catholic Diocese of Brooklyn v. Cuomo. Αυτή η απόφαση εισήχθη στη νέα σύνθεση του Ανωτάτου Δικαστηρίου. Το δικαστήριο με πλειοψηφία 5-4 έκρινε αντισυνταγματικά τα όρια πληρότητας της Νέας Υόρκης σε λατρευτικούς χώρους. Η δικαστής Barrett έδωσε την αποφασιστική ψήφο. Τώρα τελείωσα την ανάγνωση της απόφασης: την ανάλυση της πλειοψηφίας, τη συγκλίνουσα γνώμη του δικαστή Gorsuch, τη συγκλίνουσα γνώμη του δικαστή Kavanaugh, τη μειοψηφούσα γνώμη του Προέδρου Roberts, τη μειοψηφούσα γνώμη του Δικαστή Breyer και τη μειοψηφούσα γνώμη της Δικαστή Sotomayor.
Θα ξεκινήσω με ένα τέλος. Η συγκλίνουσα γνώμη του Προέδρου του Δικαστηρίου Δικαστή Roberts στην απόφαση South Bay δεν αποτελεί πια δικαστικό προηγούμενο. Στην πραγματικότητα, δεν υπήρξε ποτέ δικαστικό προηγούμενο. Ωστόσο, τα δικαστήρια την επικαλέστηκαν 114 φορές τους τελευταίους έξι μήνες. Αλλά η Diocese πιθανότατα θα είναι η τελευταία αναφορά σε αυτήν. Τα δικαστήρια δεν μπορούν πλέον να θεωρούν τη γνώμη αυτή του Προέδρου ως το βασικό σημείο αναφοράς για τη νομολογία της πανδημίας. Είμαι σίγουρος ότι κάποιοι θα δοκιμάσουν να τη χρησιμοποιήσουν. Και υπάρχουν πέντε ψήφοι για να καταστήσουν αυτές τις προσπάθειες αλυσιτελείς.
Στην απόφαση South Bay, ο δικαστής Ρόμπερτς έγραψε ότι το Ανώτατο Δικαστήριο δεν πρέπει να εκδώσει προσωρινή διαταγή εν αναμονή της έφεσης, εκτός εάν τα «κρίσιμα νομικά δικαιώματα είναι αδιαμφισβήτητα σαφή» και, ακόμη και τότε, «με φειδώ και μόνο σε εξαιρετικά κρίσιμες και επείγουσες περιστάσεις». Η κρίση του Δικαστηρίου στην Diocese παρέχει ένα πιο παραδοσιακό και λιγότερο απαιτητικό τεστ:
«Οι αιτούντες έχουν αποδείξει σαφώς το δικαίωμά τους για προσωρινή προστασία εν αναμονή της έφεσης. Έδειξαν ότι τα δικαιώματα που θεμελιώνουν στην Πρώτη Τροποποίηση είναι πιθανό να υπερισχύσουν, ότι η απόρριψη της προσωρινής προστασίας θα οδηγούσε σε ανεπανόρθωτη ζημία, ενώ η χορήγησή της δεν θα έβλαπτε το δημόσιο συμφέρον».
Το «πιθανό να επικρατήσει» είναι πολύ πιο εύκολο να ικανοποιηθεί από το «αδιαμφισβήτητα σαφές» δικαίωμα σε μια δικαστική προστασία. Πραγματικά, η South Bay δεν σχεδιάστηκε ποτέ για να εφαρμοστεί από τα κατώτερα δικαστήρια. Αποτελούσε πάντα κριτήριο για αποφάσεις περί προσωρινής προστασίας του Ανώτατου Δικαστηρίου εν αναμονή της έφεσης. Τα κατώτερα δικαστήρια αυτοματοποιημένα αναφέρονταν σε αυτό το δικαστικό προηγούμενο.
Οι μειοψηφούντες δικαστές μοιρολογούν το τέλος του δικαστικού προηγούμενου που είχε θέσει ο Πρόεδρος του Δικαστηρίου στην απόφαση South Bay – παρόλο που δεν συμμετείχαν σε αυτήν. Πράγματι, ο δικαστής Breyer χρησιμοποιεί την αντωνυμία «εμείς» για να αναφερθεί σε μια ατομική συγκλίνουσα γνώμη, στην οποία δεν συμμετείχε.
«Το σχετικό δικαστικό προηγούμενο υποδεικνύει το ίδιο. Έχουμε αναγνωρίσει στο παρελθόν ότι τα δικαστήρια πρέπει να εκχωρήσουν «ευρεία» διακριτική ευχέρεια στους εκλεγμένους αξιωματούχους, όταν αυτοί ‘πρέπει να ενεργήσουν σε τομείς γεμάτους ιατρικές και επιστημονικές αβεβαιότητες’. (South Bay United Pentecostal Church εναντίον Newsom, 590 U. S. (2020), ROBERTS, C. J., συγκλίνουσα γνώμη)».
Παρομοίως, η δικαστής Sotomayor αντιμετώπισε το South Bay και το Calvary Chapel ως δικαστικά προηγούμενα.
«Το South Bay και το Calapary Chapel παρείχαν έναν σαφή και εφαρμόσιμο κανόνα για τους αξιωματούχους του δημοσίου που επιδιώκουν να ελέγξουν την εξάπλωση του COVID-19: Μπορούν να περιορίσουν την είσοδο σε λατρευτικούς χώρους, εφόσον συγκρίσιμοι κοσμικοί χώροι υπόκεινται σε περιορισμούς που είναι τουλάχιστον εξίσου αυστηροί».
Η πλειοψηφία δεν απέρριψε επίσημα το δικαστικό προηγούμενο της South Bay. Όμως αυτό έχει πλέον κηδευτεί στη θάλασσα. Και ο Δικαστής Gorsuch του τσιμέντωσε τα πόδια με την συγκλίνουσα γνώμη του. Ο Neil πραγματικά πετούσε τη σκούφια του για καυγά.
«Κατ’ αρχάς, κάποιοι αναφέρονται σε μια συγκλίνουσα γνώμη στης απόφασης του South Bay στην οποία ο Πρόεδρος του Δικαστηρίου εξέφρασε την προθυμία να αναβάλει την εξέταση εκτελεστικών διαταγμάτων στα πρώτα στάδια της πανδημίας με βάση το πρωτόγνωρο της έκτακτης ανάγκης και το ότι λίγα ήταν τότε γνωστά για την ασθένεια. (γνώμη δικαστή BREYER). Εκείνη την εποχή, ο COVID-19 ήταν μαζί μας, ειλικρινά, για μόλις τρεις μήνες. Τώρα, καθώς ολοκληρώνουμε το 2020 και αντιμετωπίζουμε την προοπτική εισόδου σε ένα δεύτερο ημερολογιακό έτος υπό τη σκιά της πανδημίας, αυτή η λογική έχει εκπνεύσει σύμφωνα με τους όρους που η ίδια έθεσε. Ακόμα κι αν το Σύνταγμα “έχει κάνει διακοπές” κατά τη διάρκεια αυτής της πανδημίας, οι “διακοπές” αυτές δεν μπορούν να μετατραπούν σε μόνιμη άδεια. Αντί να εφαρμόσουν μια μη δεσμευτική συγκλίνουσα γνώμη από την South Bay που έχει υπερβεί την ημερομηνία λήξης της, τα δικαστήρια πρέπει να ξαναρχίσουν να εφαρμόζουν τη ρήτρα “ελεύθερης άσκησης” της θρησκείας της Πρώτης Τροποποίησης. Σήμερα, η πλειοψηφία του Δικαστηρίου το καθιστά σαφές».
Δεν πιστεύω ότι η πλειοψηφία απορρίπτει επίσημα το δικαστικό προηγούμενο της South Bay. Πράγματι, το Δικαστήριο διακρίνει τα διατάγματα της Νέας Υόρκης από το διάταγμα της Καλιφόρνια. Αλλά στο εξής, η Diocese θα αποτελεί το δεσμευτικό δικαστικό προηγούμενο. Και, όταν μια υπόθεση COVID φτάσει στο Δικαστήριο, υποψιάζομαι ότι ο Προέδρος θα συνταχθεί με τους συντηρητικούς.
Συγγραφέας: Josh Blackman
Καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου, South Texas College of Law Houston
Πηγή: https://reason.com/volokh/ (26/11/20)
Επιλογή – μετάφραση:
Αλκμήνη Φωτιάδου (Διδάκτωρ Συνταγματικού Δικαίου, Δικηγόρος)
